Քաղցկեղը հայտնի է վաղ ժամանակներից: Մինչև մեր օրերը պահպանված հին եգիպտական բժշկության սկզբնաղբյուրում` Էբերսի պապիրուսում, որը գրվել է մ.թ.ա. ավելի քան 3500 տարի առաջ, կան ուռուցքների` բուսական թուրմերով, այրելու, քերելու եղանակով բուժման վերաբերյալ տեղեկություններ: Ավելի ուշ (460-372 թ.թ. մ.թ.ա.) Հիպոկրատի և նրա աշակերտների կողմից այս հիվանդությունը նկարագրվել է ‚Երկաթների մասինե, ‚Պրոդիագնոստիկաե և այլ գրքերում: Քաղցկեղն այն ժամանակ համարվում էր անբուժելի հիվանդություն, սակայն կարևորում էին հիվանդության սկզբնական փուլը բաց չթողնելու պահը, իսկ զարգացած ուռուցքի դեպքում խորհուրդ էր տրվում շիկացած երկաթով այրել ոչ միայն ուռուցքը, այլև հարակից հյուսվածքները` մեծ մակերեսով (Ավիցեննա):

Ուռուցքաբանությունը որպես գիտություն ձևավորվել է վերջին հարյուրամյակում՝ վիրաբուժության, ախտաբանական ֆիզիոլոգիայի և ախտաբանական անատոմիայի զարգացման շնորհիվ, իսկ վերջին կես դարի ընթացքում այն բուռն զարգացում է ապրել: Չարորակ ուռուցքը համարվում է ախտաբանական գոյացություն, որն առաջանում է տարբեր օրգաններում և հյուսվածքներում, բնորոշվում է կառուցվածքի բազմաձևությամբ, հարմարվողականությամբ, անսահմանափակ ու անզսպելի աճով: Ներկայումս ուռուցքների առաջացման եզակի տեսություն չկա: Գոյություն ունեցողներից ոչ մեկը չի կորցրել իր նշանակությունը, սակայն առավել ճանաչում է ստացել բազմապատճառայնության տեսությունը, որն ընդունում է հիվանդության զարգացման գործում քաղցկեղածին նյութերի, սնման պայմանների, ուռուցքային վիրուսների դերը, գենետիկական (ծագումնաբանական, ժառանգական) գործոնների ազդեցությունը և այլն: Ընդ որում, համարվում է, որ չարորակ ուռուցքների գրեթե 90%-ն առաջանում է արտաքին քաղցկեղածին գործոնների ազդեցությամբ: Հնարավոր է, որ դրանք լինեն ֆիզիկական, քիմիական կամ կենսաբանական ծագման...

Կարդալ ավելին...