Չեմ կարողանում կորուստներն ու ձեռքբերումները որպես աշխատանք ընկալել. Վահե Տեր-Մինասյան՝ 2014-ին «ամենաորոնված մասնագետը» Մեդ-Պրակտիկ առողջապահական կայքում

2014 թվականին med-practic.com առողջապահական պորտալում ամենաորոնված բժիշկը հայ-ամերիկյան առողջության կենտրոնի (մամոգրաֆիայի կենտրոն) վիրաբուժական գինեկոլոգիայի ծառայության ղեկավար Վահե Տեր-Մինասյանն է: Այս առիթով Մեդ-Պրակտիկ թիմն այցելեց բժշկին՝ շնորհավորելու և հանձնելու ավանդական մրցանակը:

–   Վահե, Մեդ-Պրակտիկ թիմը շնորհավորում է Ձեզ՝ 2014-ին ամենափնտրված բժիշկը լինելու կապակցությամբ: Ի՞նչ եք կարծում, բժշկի հանդեպ մեծ պահանջարկն առաջանում է լավ PR-ի՞, թե՞ մասնագիտական պրոֆեսիոնալիզմի արդյունքում:

–   Շատ շնորհակալ եմ: Հաղթանակս այդ երկուսի արդյունքն է: Բնական է, որ որպես վիրաբույժ ճանաչում են պացիենտները, նրանց ծանոթներն ու բարեկամները, բայց մասսայական ճանաչման համար, իհարկե, PR-ն անհրաժեշտ է:

–   Ո՞րն է հաղորդավարի ու բժշկի սահմանագիծը: Կա՞ վտանգ այդ սահմանն անցնելու:

–   Հիշում եմ, երբ սրանից 2 տարի առաջ մրցանակ ստացա՝ որպես տարվա լավագույն բժիշկ-հաղորդավար, մի փոքր նեղվեցի՝ մտածելով, որ գուցե ինձ ընկալում են ավելի շատ որպես հաղորդավարի, բայց հաղորդավարությունն իմ աշխատանքի ընդամենը մի փոքր հատվածն է: Դրանից հետո եկավ այն փուլը, երբ կենտրոնացրի ջանքերս, որպեսզի առաջին հերթին ճանաչեն որպես վիրաբույժ:

–   Ինչպե՞ս սկսվեց բժիշկ Վահե Տեր-Մինասյանի ճանապարը, և այդ ճանապարհը սկսելու ու ներկայում բավականին լավ արդյունքներով շարունակելու համար ու՞մ եք պարտական:

–   Կա այսպիսի գաղափար՝ ճիշտ ժամանակին ճիշտ տեղում հայտնվել: Քայլ առ քայլ անցել եմ մասնագիտական ընդունված ուղղով, բայց եկավ մի ժամանակ, երբ ամեն ինչ սկսեց շատ արագ փոխվել, որում մեծ նշանակություն ունեն իմ կյանքում հայտնված մարդիկ: Հեռուստահաղորդումն ինձ բերեց ճանաչում: Փաստորեն, իմ ուժերին առաջինը հենց այնտեղ հավատացին: Այնուհետև հայտնվեցին մարդիկ, ովքեր հավատացին արդեն մասնագիտական ոլորտում: Ի դեպ, առաջինը մասնագիտական ոլորտում, ում վստահություն ներշնչեցի, առողջապահության նախարարն է՝ Արմեն Մուրադյանը: Երբ նա դարձավ Իզմիրլյան բժշկական կենտրոնի տնօրեն, ինձ հրավիրեց՝ վիրահատություններ կատարելու, որտեղ ձեռք բերեցի մասնագիտական ինքնուրույնություն: Հետո մասնագիտության ասպարեզում աճելու հնարավորություն տվեց Խաչանուշ Հակոբյանը, ով օժանդակեց մասնագիտական կուրսեր անցնելու Մոսկվայի, Ֆրանսիայի կլինիկաներում՝ տիրապետելու էնդոսկոպիկ վիրաբուժության մեթոդներին: Վերադարձել եմ մասնագիտական պաշարով, հուսով եմ` արդարացրել եմ նրանց սպասումները, ովքեր հավատացել են իմ ներուժին:

–   Ինչո՞ւ հատկապես վիրաբուժական գինեկոլոգիա:  

–   Անկեղծ ասած՝ սկզբնական շրջանում գինեկոլոգիան ինձ չի հետաքրքրել, պարզապես քույրս վիրաբույժ-գինեկոլոգ էր ու միշտ ասում էր, որ մասնագիտության մեջ օգնող ու առաջնորդող է պետք: Որոշեցի նրա ճանապարհով գնալ, սակայն միմյանց թիկունք լինել չհասցրեցինք. երբ սկսեցի աշխատել, նա բնակություն էր հաստատել Կանադայում: Հիմա ես եմ նույն խոսքերը կրկնում. աշխատանքում պետք է վստահ լինել, որ ցանկացած իրավիճակում շուրջդ օգնող, կոմնորոշող մարդիկ կան: Այսօր ես հրաշալի ընկեր ունեմ՝ գինեկոլոգ Էդուարդ Բարսեղյանը, ում նույնիսկ կատակով «սենսեյ» եմ անվանում, ով ամենաբարդ վիրահատությունների ժամանակ միշտ պատրաստ է օգնել, խորհուրդ տալ: Վիրահատություն կատարելիս կարիք ունես մեկի ներկայության, ով այդ պահին կհավատա քո ուժերին, քո թիկունքում կլինի: Մեզանից յուրաքանչյուրը պետք է իր «սենսեյն» ունենա:

–   Վահե, հիմա Դուք նաև դասավանդում եք: Արդեն հասցրե՞լ եք դառնալ որևէ մեկի «սենսեյը»:

–   Փորձում եմ սովորեցնել այն, ինչ ինձ չեն սովորեցրել, ինչում ես դժվարացել եմ, ինչ չեն ասել ու հնարավորություն չեն տվել անելու:

–   Մինչև հեռուստահաղորդավարությունը նաև հարցազրույցներ էիք վարում ամենատարբեր ոլորտի բժիշկների հետ: Ի՞նչ տվեց Ձեզ լրագրողի աշխատանքը:

–   Ինձ տվեց ծանոթություններ, շփումներ: Այդ ամենը տվեց նաև այլ կյանքով ապրելու հնարավորություն: Ուռուցքաբանի կյանքը բավականին բարդ է: Ամեն կորցրած հիվանդի հետ ծանր ապրումներ ես ունենում: Մի դեպք եմ հիշում, երբ ծանր վիրահատությունից հետո գնացի խմբագրություն, ու ինձ թվում էր, որ ավելի վատ ոչինչ չի կարող լինել, նկատեցի՝ նույն տրամադրությունն ուներ նաև մեր պարբերականի ղեկավարը: Երբ հարցրի ՝ ինչ-որ բա՞ն է պատահել, շատ լուրջ ու տխուր ցույց տվեց ամսագրի նոր շապիկը. «Գույներին նայի, ահավոր է»: Հավատացնում եմ՝ ես սկսեցի կյանքին ուրիշ կերպ նայել: Ես հասկացա. պարտադիր չէ, որ խնդիրը կյանքի ու մահվան հարց լինի, խնդիր կարող են լինել նույնիսկ գույները… Եվ, եթե քո աշխատանքի նվիրյալն ես, նույնչափ տխրեցնելու են անգամ գույները, որքան բժշկին՝ անհաջող վիրահատությունը:

–   Ե՞րբ կորցրիք առաջին հիվանդին... 

–   Կլինիկական օրդինատուրայում էի, երբ առաջին անգամ չհաջողվեց փրկել հիվանդին… Բուժող բժիշկը չէի, բայց իմ մասնագիտական կյանքում առաջին դեպքն էր: Լաց եմ եղել, այո… Գրեթե 15 տարի է անցել, սակայն չեմ մոռանում, այսօրվա պես հիշում եմ առաջին կորցրած հիվանդին: Ուռուցքաբանության ոլորտում աշխատելը, ցավոք, ստիպում է ականատես լինել նման դեպքերի: Ծանր եմ տանում… Գուցե ճիշտ չէ, բայց չեմ կարողանում վերաբերվել այդ ամենին միայն որպես աշխատանքի… Ես մարդ եմ…

Կա, իհարկե, փոխհատուցում: Հիմա զբաղվում եմ նաև վերարտադրողական խնդիրներով: Իմ պացիենտների զգալի մասը անպտղությամբ տառապող կանայք են: Յուրաքանչյուր անգամ, երբ կինն, ով տարիներ շարունակ անկարող էր բալիկ ունենալ, հղիանում է, աննկարագրելի հաճելի պահեր եմ ապրում: Այսօր կատարում եմ պացիենտին կյանքի կոչող վիրահատություններ, որոնց մասին տարիներ առաջ կարող էի միայն երազել: Սա աշխատանք է, որտեղ չպետք է շտապել, չպետք է սահմանափակվել, պետք է տանել մինչև վերջ, յուրաքանչյուր պացիենտի դեպքում մտածել հարազատի պես, հանուն ում պետք է անել ամեն հնարավորը:

–   Եզրափակելով մեր զրույցը՝ որպես մարդ և հետո միայն որպես բժիշկ, ի՞նչ կցանկանաք Ձեր պացիենտներին:

–   Առողջությու՛ն: Ցանկանում եմ հաջողակ լինել կյանքում: Նաև շատ կարևոր է գնահատել այն, ինչ ունեք, շնորհակալություն հայտնել Աստծուն: Գրեթե ոչինչ հարատև չէ, և մենք՝ ժամանակի ընթացքում, այսպես, թե այնպես, ինչ-որ բաներ կորցնում ենք, ինչ-որ բաներ՝ ձեռք բերում, կարևոր է՝ հասցնել շնորհակալ լինել ունեցածի համար:

Հարցեր, պատասխաններ, մեկնաբանություններ